Με μεγάλη έκπληξη παρακολουθήσαμε την κολοτούμπα της εξωτερικής πολιτικής της γείτονος Τουρκίας την περασμένη εβδομάδα. Ο Νταβούτογλου επισκέφθηκε την Βεγγάζη, συνομίλησε με τους αντάρτες και υποσχέθηκε οικονομική βοήθεια 200 εκατομμυρίων δολαρίων (100 σε χρήμα και 100 σε επενδύσεις). Για ποιο λόγο λοιπόν πραγματοποιήθηκε αυτή η 180 μοιρών στροφή της Τουρκικής διπλωματίας;
Από τις πλέον φιλικές χώρες δίπλα στον Καντάφι πλασαριζόταν, από την αρχή της Νατοϊκής επέμβασης, η ερυθρά ημισέληνος. Και μάλιστα ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με το στρατηγείο του ΝΑΤΟ όσον αφορά τη δυνατότητα εξοπλισμού των ανταρτών.
Και επειδή δεν μπορεί να εξηγηθούν τέτοιου είδους διπλωματικές "διολισθήσεις" με την αφελή δικαιολόγηση της ενόχλησης των Τούρκων από τον ενεργό ρόλο που παίζει (ως απευθείας συνομιλητής των αντιμαχομένων πλευρών) ο Γιώργος Παπανδρέου και αναζητώντας τους πραγματικούς λόγους εικάζουμε πως το Γαλλοτουρκικό παζάρι είναι υπεύθυνο για την κολοτούμπα.
Θεωρούμε ότι το "τυράκι" της μελλοντικής αλλαγής στάσης της Γαλλίας στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, είναι ο λόγος που οι Τούρκοι τροποποιήσανε τα "συναισθήματα" και τις προτεραιότητές τους στη Λιβύη. Έτσι εξηγούνται τα "χουβαρνταλίκια" του Νταβούτογλου αλλά και η επίσκεψη του Μαχμούτ Τζιμπρίλ στην Άγκυρα.
Βλέπουμε σήμερα στις εφημερίδες μια "επίθεση" της Γαλλικής διπλωματίας να πείσει ότι είναι κοντά στην επίτευξη μιας διπλωματικής νίκης προπαγανδίζοντας ότι ο Μουαμάρ Καντάφι εμφανίζεται «έτοιμος να αποχωρήσει» και ότι «στέλνει αντιπροσώπους παντού, στην Τουρκία, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη» οι οποίοι δηλώνουν έτοιμοι να συζητήσουν το σχέδιο παραίτησής του από την εξουσία, όπως φέρεται να δηλώνει ο Ζιπέ, υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας.
Μα είναι γνωστό στους παρακολουθούντες την εξέλιξη ότι ο Καντάφι είχε συμφωνήσει με το σχέδιο της Αφρικανικής Ένωσης σύμφωνα με το οποίο δέχεται να προχωρήσει άμεσα στη διενέργεια εκλογών με την παρουσία και επιτήρηση διεθνούς επιτροπής παρατηρητών και την ακόλουθη αποχώρηση του ίδιου από την εξουσία.
Άρα η φερόμενη ως νίκη της Γαλλίας μάλλον ως μονόδρομος θα πρέπει να χαρακτηριστεί με δεδομένη τη αντίθεση του Λιβυκού λαού ενάντια στους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς και την συσπείρωση γύρω από το καθεστώς. Και φυσικά δεν θα πρέπει να λησμονείται και η εκεχειρία που θα ισχύσει από αρχές Αυγούστου (και για ένα μήνα) λόγω του μουσουλμανικού ραμαζανιού.
Λύση λοιπόν αρχίζει να διαφαίνεται αλλά θα πρέπει και να αποδίδεται χωρίς σκοπιμότητες στους εμπνευστές της.
πηγη:activistika.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου