Ο Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ είναι ακόμα και για τους σημερινούς προοδευτικούς μια εικονική μορφή. Παιδί μεταναστών και καθολικός με προφίλ που πήγαινε κόντρα στην κλασσική εικόνα των λευκών προτεσταντών που κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Ευπαρουσίαστος με μια πολύ όμορφη σύζυγο, την Τζάκυ Κέννεντυ, η προεδρική οικογένεια απολάμβανε την λατρεία που άρμοζε περισσότερο σε βασιλικές οικογένειες και που ήταν ξένη στην μακρόχρονη ρεπουμπλικανική παράδοση των ΗΠΑ. Με την τραγική δολοφονία του, ο Τζον Κέννεντυ πέρασε στην σφαίρα του μύθου, ως ένας Τζέιμς Ντην της πολιτικής.
Παρόλα αυτά ο πολιτικός Τζον Κέννεντυ είχε πολλές μαύρες κηλίδες στην πολιτική του καριέρα. Αν και πολλοί ταυτίζουν τον Τζον Κέννεντυ με το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, εντούτοις ο γερουσιαστής Κέννεντυ είχε καταψηφίσει τον νόμο περί πολιτικών δικαιωμάτων του 1957 που είχε θέσει προς ψήφιση ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Σε αντίθεση με τον συντηρητικό προκάτοχο του, ο Κέννεντυ ποτέ δεν έλαβε κανένα δυναμικό μέτρο για την πάταξη της φυλετικής βίας όπως ο Αϊζενχάουερ ο οποίος δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τον στρατό για να εφαρμόσει την πολιτική ίσης πρόσβασης στα σχολεία με βάση την 22η τροπολογία του Αμερικανικού συντάγματος.
Ο Κέννεντυ εφάρμοσε κάποια μέτρα που ξεκίνησαν τις θετικές διακρίσεις τα οποία βασίστηκαν περισσότερο σε νομοθεσίες πρόνοιας που αφορούσαν γενικά τους φτωχούς και που περιελάμβανε και κάποιους αφροαμερικανούς. Τα πολιτικά δικαιώματα έπρεπε να περιμένουν έναν συντηρητικό Δημοκρατικό του Νότου, το Λίντον Μπέηνς Τζόνσον για να εφαρμοστούν, όπως επίσης σημαντικό ρόλο στην περαιτέρω εμπέδωση τους άλλα και αυτή τη φορά στο πλαίσιο των θετικών διακρίσεων, έπαιξε η διακυβέρνηση του συντηρητικού Ρίτσαρντ Νίξον.
Ο Κέννεντυ επίσης δεν ήταν ένας ειρηνόφιλος πρόεδρος αν και πολλές φόρες τον αντιπαραβάλουν με τον πολεμοχαρή Τζόνσον και τον υποτίθεται πολεμοκάπηλο Νίξον. Επί Κέννεντυ συνέβη το φιάσκο του κόλπου των Χοίρων και η απαρχή του ανόητου εμπάργκο κατά της Κούβας στο οποίο οφείλει την μακροημέρευση του το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο. Επίσης επί Κέννεντυ εμπεδώθηκε η στενότερη παρέμβαση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Η Αμερικάνικη ιστορία έχει διαστρεβλωθεί όπως και η Ελληνική, με τον Κέννεντυ να εμφανίζεται σχεδόν αμέτοχος στο φιάσκο του Βιετνάμ και να κατηγορούνται μονομερώς οι δυο διάδοχοί του που προσπάθησαν να βάλουν μια τάξη στο χάος. Όπως ο Βενιζέλος με την αντιβασιλική παράταξη που χρεώθηκε το χάος που άφησε ο προκάτοχος της.
Η εικόνα του όχι και τόσο ειρηνιστή Κέννεντυ συμπληρώνεται από το εξής συμβάν. Το 1960 ο Φρανκ Σινάτρα που υποστήριζε τον Κέννεντυ, θέλησε να γύρισε μια ταινία βασισμένη στην εκτέλεση του Έντυ Σλόβικ. Ο Σλόβικ ήταν ο μοναδικός Αμερικανός οπλίτης που εκτελέστηκε κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου για δειλία και λιποταξία. Ο Κέννεντυ φοβούμενος λόγω της πολιτικής υποστήριξης του Σινάτρα ότι θα ταυτιστεί με μια ταινία η οποία προτού γυριστεί χαρακτηρίστηκε ως κομμουνιστική, έπεισε τον Σινάτρα να μην γυρίσει την ταινία. Το αποκορύφωμα της κολλεκτιβιστικής λογικής του Κέννεντυ ήταν η αμίμητη φράση περί του τι μπορεί να κάνει ο πολίτης για την πατρίδα και όχι για το τι μπορεί να κάνει η πατρίδα για τον πολίτη. Με αυτήν την φράση ο Κέννεντυ έκανε σαφές ότι το άτομο είναι υποδεέστερο του γενικού συμφέροντος που τότε ταυτιζόταν με την αντικομμουνιστική υστερία και τους πολέμους σε μέρη στα οποία δεν ήταν σε κίνδυνο ζωτικά Αμερικανικά συμφέροντα.
Με λίγα λόγια ο Κέννεντυ δεν υπήρξε τίποτα άλλο πάρα ένας τυπικός λίμπεραλ του Δημοκρατικού κόμματος ο οποίος δεν προσέφερε και πολλά στον αγώνα των πολιτικών δικαιωμάτων, ενώ υπήρξε εξίσου φιλοπόλεμος με τους προκάτοχους του όσο και με τους μετέπειτα προέδρους। Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι σε ευθεία αναλογία με τον Κέννεντυ. Και οι δυο ήταν κατά όνομα φιλελεύθεροι, ενώ μυθοποιήθηκαν όχι λόγω των ιδιαίτερων ικανοτήτων τους άλλα γιατί το χάος που παρέδωσαν στους διάδοχους τους ήταν τόσο μεγάλο ώστε οι διάδοχοι να μην μπορούν να το χειριστούν και να αποτύχουν.
πηγη:blemilo.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου