Από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι βρισκόμαστε σε κρίση(κάποιος μπορεί να πει ότι είμαστε ήδη σε κρίση εδώ και καμιά 30αριά χρόνια), σίγουρα όλοι θέσαμε δύο σπουδαία ερωτήματα. Πρώτον: “Γιατί η κρίση να τύχει σε εμάς, λες και δεν είχαμε άλλα προβλήματα” και δεύτερον: “Γιατί τώρα;”.

Ίσως ακουστεί σε πολλούς λίγο ανάρμοστο, αλλά ως (εν δυνάμει)οικονομολόγος, το διασκεδάζω αφάνταστα. Όχι με τον πόνο και τη δυστυχία του κάθε πολίτη που κοιτάει εάν θα καταφέρει να ζήσει αξιοπρεπώς και αύριο. Αλλά με την πολιτική εξουσία που επιτέλους θα πρέπει να αναλάβει δράση. Μια εξουσία που αναγκάζεται-την αναγκάζουν να περιορίσει -για μια φορά- το προσωπικό της όφελος.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ανάποδα:

Σε γενικές γραμμές, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μου δίνεται η δυνατότητα να ζήσω μια κρίση. Να δω ποίες είναι οι περίφημες αποτελεσματικές στρατηγικές που θα κρατήσουν τις επιχειρήσεις ζωντανές. Να μάθω από αυτή και να καταλάβω στην πράξη, πόσο μια επιστήμη και πώς μερικοί άνθρωποι μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις όχι εκατομμυρίων ατόμων, αλλά ολόκληρων χωρών. Το τώρα είναι απλά η καλύτερη στιγμή.

Μια στιγμή όπου ολόκληρος ο κόσμος προσπαθεί να ορθοποδήσει, συνεπώς όποια και εαν είναι τα δύσκολα μέτρα που θα εφαρμοστούν, δε θα μας κρατήσουν τόσο πίσω σε ανάπτυξη, σε σχέση πάντα με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Μια στιγμή που αργά ή γρήγορα θα ερχόταν και στην “τέλεια” Ελλάδα, αρκεί να βρισκόταν το κατάλληλο υπόβαθρο για να στηριχτεί. Και να που βρέθηκε.

Η απάντηση στο “γιατί σε εμάς” είναι: “και γιατί όχι σε εμάς;” ή “και πολύ άργησε”. Ίσως μας χρειαζόταν ένα γερό σκούντημα για να ξυπνήσουμε από τον “τέλειο κόσμο” όπου ζούσαμε. Να καταλάβουμε που πραγματικά βρισκόμαστε και να επαναπροσδιορίσουμε εάν εκεί που θέλουμε να πάμε, μπορούμε να πάμε ή πρέπει να πάμε.

Προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει αυτή την ύφεση να τη δούμε ως δώρο. Ένα δώρο που θα μας κάνει ισχυρότερους, αποφασιστικότερους και αποτελεσματικότερους. Που θα μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε ένα σύστημα προστασίας, για να αποτρέψουμε την επανάληψη τέτοιων κρίσεων στο μέλλον.

Αλλά και πάλι. Εάν αποτρέψουμε μελλοντικές κρίσεις, με τι θα διασκεδάζουν οι επόμενοι οικονομολόγοι;

ΠΗΓΗ:microeconomist.wordpress.com